به گزارش تریبون تبریز، تبریز امروز نیز همچنان از سرمایه‌های سترگ انسانی، فرهنگی و اقتصادی برخوردار است؛ بازار باشکوه تاریخی‌اش میراث جهانی است، فرش و صنایع‌دستی‌اش سفیران هنر ایرانی‌اند و فرهیختگان و نخبگانش در سپهر علم، ادب، سیاست و اقتصاد کشور می‌درخشند.
این دیار، علاوه بر مزیت‌های بی‌بدیل فرهنگی و تاریخی، با جایگاه صنعتی و ترانزیتی خود می‌تواند یکی از کانون‌های مهم توسعهٔ متوازن و پایدار ایران باشد.
چنین ظرفیتی تبریز را سزاوار آن می‌سازد که همواره نه در حاشیه که در متن برنامه‌ریزی‌های ملی باشد.
با این حال، جای تأسف است که نامگذاری روز تبریز هنوز نتوانسته به‌سان سایر مناسبت‌های تقویم، عمق و بُرد ملی بیابد.
برنامه‌های پاسداشتی در گسترهٔ کشور یا برگزار نمی‌شوند و یا در حد شعار و پیام تبریک باقی می‌مانند.
از سوی دیگر، به‌رغم گذشت سال‌ها از تصویب این مناسبت، هنوز اراده‌ای جدی در سطح ملی برای بهره‌برداری فرهنگی از این روز دیده نمی‌شود و بیم آن می‌رود که روز تبریز نیز به سرنوشت یادبودهایی گرفتار شود که در تقویم می‌مانند اما در حافظهٔ عمومی جاری نمی‌شوند.
امروز بیش از هر زمان دیگر، نیاز است که فعالان فرهنگی و اجتماعی آذربایجان شرقی، هم‌صدا با اصحاب رسانه و دلسوزان این مرز و بوم، از مسئولان امر بخواهند که ۱۴ مرداد را نه صرفاً بهانه‌ای برای چاپ پیام‌های تبریک، بلکه نقطهٔ عزیمت رویدادهای اندیشه‌ساز، سرمایه‌برآفرین و هویت‌مدار قرار دهند.
روز تبریز باید به روز مطالبه و اقدام تبدیل شود؛ تا این شهر، همچنان همچون گذشته، پرچمدار توسعه، فرهنگ و آگاهی در ایران‌زمین باقی بماند.
