به گزارش تریبون تبریز، «تبریز نه‌تنها شهر بدون گدا، بلکه شهر بدون کارگر شده است.» روز گذشته یونس ژائله، رییس اتاق بازرگانی تبریز بار دیگر اظهارات خود درباره نرخ بیکاری استان و تبریز را تکرار کرد.
او پیش‌تر و در اولین اظهارات خود پس از پیروزی‌اش در انتخابات اتاق بازرگانی تبریز نیز مقابل رئیس جمهور چنین مطلبی را اظهار کرده بود که با انتقاد گسترده فعالین رسانه‌ای و فعالان فضای مجازی مواجه شد.
اما آیا واقعا در تبریز به قدری موقعیت شغلی وجود دارد که باید به فکر واردات کارگر از دیگر استان‌ها باشیم؟
مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان، نرخ بیکاری در کشور را ۹ درصد و استان آذربایجان شرقی را ۸.۳ درصد اعلام کرده و گفته است: «درصد بالایی از بیکاران را فارغ‌التحصیلان دانشگاهی تشکیل می دهد که علاقه‌ای برای کار در محیط کارگری از خود نشان نمی دهند.»
اظهارات مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان با اظهارات ژائله، از یک جنبه شباهت دارد. شباهت از آن جهت که هردو می‌دانند نبود کارگر، به معنای اشتغال همگان نیست؛ بلکه به معنای تن ندادن کارگران به کار زیاد با حقوق ناچیز بدون امنیت شغلی است.
اما مسئله اصلی این نیست که کارگر نیست؛ مسئله این است که کارگر حاضر نیست ساعت از هرروز خود را صرف کار سنگین فیزیکی بکند و در قبال آن ماهیانه ۷- ۸ میلیون تومان دریافتی داشته باشد.
دریافتی که حتی کفاف اجاره یک واحد ۴۰ متری در منطقه متوسط شهر، کفاف خرید دو کیلو گوشت در ماه، خرید سالانه دوبار پوشاک برای خانواده، پرداخت اقساط پراید ۳۰۰ میلیون تومانی و تامین نیازهای آموزشی فرزندان را نمی‌دهد.
مردم و به ویژه جوانان تبریز هم مانند شهرهای دیگر کشور و حتی دنیا، با مسئله بیکاری دست و پنجه نرم می‌کنند.
مهم‌ترین عاملی که باعث می‌شود جوانان رغبتی به کار در کارخانه‌ها نداشته باشند، عدم تناسب میان حقوق پرداختی و هزینه‌های زندگی است.
