به گزارش تریبون تبریز، مارک زاکربرگ در سال ۲۰۲۵ اعلام کرد که متا در حال ساخت دوستان دیجیتالی هوشمندی است که قرار است همدمی دائمی و همیشه در دسترس باشند. این پلتفرم به کاربران اجازه می‌دهد دوستانی با ویژگی‌های ظاهری، اخلاقی و احساسی دلخواه خود بسازند؛ دوستانی که با مدل‌های زبانی پیشرفته یاد می‌گیرند چگونه مانند انسان رفتار کنند.
این پروژه پاسخی فناورانه به بحرانی پنهان است: «تنهایی.» بر اساس مطالعات جهانی، بیش از ۶۰ درصد بزرگسالان در دنیای مدرن احساس تنهایی می‌کنند؛ حسی که به افزایش افسردگی، اضطراب، بیماری‌های جسمی و کاهش امید به زندگی منجر می‌شود.
دوستی آسان، اما واقعی؟
دوستان دیجیتال مزایای آشکاری دارند: آن‌ها ۲۴ ساعته در دسترس‌اند، قضاوت نمی‌کنند، قابل تنظیم‌اند و می‌توانند در بحران‌های عاطفی نقش موقتی ایفا کنند. اما روان‌شناسان هشدار می‌دهند این رابطه می‌تواند توهمی از دوستی واقعی بسازد؛ کاربران ممکن است به جای تلاش برای ارتباط انسانی، به موجودی وابسته شوند که تنها بازتابی از خودشان است.
دوستی واقعی، مواجهه با انسانی دیگر است که اراده و احساساتی مستقل دارد؛ چیزی که حتی پیشرفته‌ترین هوش مصنوعی فاقد آن است. در نتیجه، دوستان دیجیتال بیشتر آینه‌ای از ما هستند تا موجودی مستقل، و شاید همین موضوع تنهایی را در سطحی عمیق‌تر بازگرداند.
همچنین، داده‌های عظیمی از تعاملات کاربران جمع‌آوری می‌شود که می‌تواند برای تبلیغات هدفمند یا حتی دست‌کاری احساسی استفاده شود. منتقدان می‌گویند عادت به دوستی با موجوداتی که همیشه درک می‌کنند، تاب‌آوری افراد برای مواجهه با پیچیدگی‌های روابط انسانی واقعی را کاهش می‌دهد.
درمان یا مسکن؟
به نظر می‌رسد این فناوری نه تهدید مطلق است و نه نجات‌بخش. می‌تواند برای کسانی که به روابط انسانی دسترسی ندارند پشتیبانی موقتی باشد، اما جایگزین ارتباط انسانی نخواهد شد. شاید پاسخ در استفاده محدود و آگاهانه از آن باشد؛ ابزاری کمکی، نه بدیلی برای دوستی واقعی.
