نان”، به عنوان “قوت لایموت” قاطبه شهروندان، مدت هاست در بحث کیفیت و حتی سلامت، به دغدغه مردم تبدیل شده و بسیاری از شهروندان تبریزی از کیفیت نان گله مندند.
کیفیت پائین نان در اکثر نانوایی های تبریز، اعم از نانوایی های لواش، بربری، روغنی، سنگک، باگت، که اتفاقا انواع و اقسام اسامی اعم از دولتی، یارانه ای، آزاد و اسامی متنوع و متعدد دیگری را نیز یدک می کشند، به حدی رسیده است که اغلب مردم، تنها از سر ناچاری اقدام به خرید نان مورد نیاز خود می کنند.
بی توجهی و عدم کنترل و نظارت های قانونی و مسوولانه بر کیفیت و چگونگی پخت و فروش نان در تبریز، آن هم انواع و اقسام نان ها با قیمت ها و نرخ های متعدد، به حدی است که نه نانوایان پاسخگوی پائین بودن کیفیت نان و خدمات خود هستند و نه مسوولی تمایل به برخورد جدی و قانونی با متخلفان دارد!
فارغ از کیفیت پائین نان در تبریز، بحث ها و نگرانی های بسیاری نیز نسبت به شرایط پخت نان در نانوایی ها و مساله سلامت نان نیز وجود دارد، موضوعی که به دلیل نامناسب بودن وضعیت بهداشتی بسیاری از نانوایی ها و عدم کنترل شرایط حاکم بر شیوه های بهداشتی پخت نان، بیش از موضوع کیفیت، قابل پیگیری است.
متاسفانه در رعایت و تامین کیفیت نان، ۴ اصل و الزام مهم شامل، ارزش غذایی، زمان پخت، زمان استراحت خمیر و ممنوعیت استفاده از جوش شیرین، چندان مورد توجه نانوایان قرار نمی گیرد و در این میان نیز، آن طور که باید و شاید، نظارتی وجود ندارد.
چنین به نظر می رسد، در هیاهوهای یک سال گذشته پیرامون بحث نان، آن چه بیش از هر چیز برای مسوولان مهم و حیاتی بوده، مساله اصل “آزادسازی قیمت” نان بوده؛ چراکه دقیقا پس از آزادسازی قیمت، کیفیت نان بدتر شده است.
به هر تقدیر، اگر به قبای برخی مسوولان استانی، از جمله شورای آرد و نان استانداری، تعزیرات حکومتی، اتحادیه نانوایان و دیگر نهادها بر نخورد، مدت هاست در تبریز، کیفیت نان، باب میل شهروندان نیست و در این گیر و دار، “طرح ناظر محلی” نیز قادر به اعمال نظارت دقیق بر عملکرد نانوایان و بهبود کیفیت نان نبوده است!
این که امروز و در سراسر تبریز، کم تر نانوایی یافت می شود که فارغ از قیمت های متعدد و متنوع، نانی باکیفیت و مرغوب و لایق شهروندان ارایه کند، غفلت و انفعالی است که بی تردید نتیجه معکوس طرح آزادسازی قیمت نان و تحمیل انواع و اقسام نان ها با قیمت های مختلف به مردم است …
