به گزارش تریبون تبریز، بر اساس استانداردهای بین‌المللی، عمر مفید آسفالت شهری در بسیاری از کشورها بین ۱۰ تا ۱۵ سال تخمین زده می‌شود؛ درحالی‌که در ایران، و به‌ویژه در تبریز، بسیاری از مسیرها تنها دو تا پنج سال پس از اجرای اولیه نیازمند ترمیم یا نوسازی هستند. کارشناسان، کیفیت پایین مصالح، نبود نظارت کافی بر پیمانکاران، اجرای شتاب‌زده پروژه‌ها و همچنین آسیب‌های ناشی از تغییرات مکرر دمایی را از عوامل اصلی کاهش دوام آسفالت می‌دانند.
این چرخه کوتاه‌مدت آسفالت‌ریزی پیامدهای متعددی دارد؛ از هدررفت منابع مالی شهرداری و افزایش هزینه‌های نگه‌داری گرفته تا اثرات منفی زیست‌محیطی ناشی از مصرف مجدد قیر و مصالح. در کنار این، اعتماد اجتماعی نیز آسیب می‌بیند؛ شهروندان وقتی می‌بینند خیابان‌هایی که چند سال پیش تازه‌سازی شده، دوباره تخریب می‌شود، کارآمدی مدیریت شهری را زیر سوال می‌برند.
کارشناسان شهری معتقدند اصلاح این روند نیازمند تغییر نگاه از «ترمیم موقت» به «پایداری بلندمدت» است؛ استفاده از فناوری‌های نوین آسفالت، افزایش شفافیت در قراردادها و نظارت سختگیرانه بر اجرای پروژه‌ها می‌تواند کیفیت معابر شهری را به سطح استانداردهای جهانی نزدیک کند و در عین حال از تحمیل هزینه‌های تکراری به مردم و محیط‌زیست جلوگیری کند.
