چندی پیش مصاحبه‌ای از محمدرضا زنوزی مطلق، مالک باشگاه تراکتور پخش شد که حاوی نکات مهمی از منظر فسادستیزی برای ارگان‌های نظارتی بود.
اینکه یک باشگاه دولتی مدعی بود باشگاهی خواستار مبلغ هنگفتی برای صدور رضایت‌نامه بازیکنی را داشت ولی باشگاه تراکتور کم‌تر از یک دوم مبلغ باشگاه تراکتور برای رضایت‌نامه بازیکن مذکور پرداخت کرده جای تامل دارد.
مابه التفاوت این مبلغ قرار بود به جیب چه فرد یا افرادی برود؟ چرا باشگاهی که از پول بیت‌المال اداره می‌شود چنین دست و دلبازانه خرج می‌کند؟ چندین بازیکن با چنین رویه‌ای به فوتبال کشور تحمیل شده که هزینه‌اش را ۸۰ میلیون نفر پرداخت کرده است؟
نکته دوم زنوزی از این باب، ادعای قرارداد حدود ۴ برابری باشگاه دولتی با بازیکن تراکتور است. برخی باشگاه‌های متمول صنعتی در طول سالیان نشان داده‌اند که هیچ دستورالعملی برای هزینه کرد در امر ورزش ندارند. به این ترتیب سودی که از تولید و منابع این کشور حاصل شده به جای سهامداران عاید یک بازیکن و چند دلال فوتبالی می‌شود.
نکته دیگر این مصاحبه که زنوزی زیرکانه انگشت روی آن گذاشت قرارداد ۱.۲ میلیون دلاری بازیکن ۲۰۰ هزار دلاری است، ارزش یک بازیکن در مارکت بین المللی ۲۰۰ هزار دلار است ولی چون باشگاه دولتی هیچ چفت و بستی برای قراردادهای خود ندارد راحت ۱.۲ میلیون دلار قرارداد می‌بندد.
این نکات و نکات زیادی از این دست می‌طلبد تا نهادهای نظارتی با جدیت بر عملکرد مدیریتی باشگاه‌های دولتی ورود کرده و از ادامه روند فساد برانگیز و شبهه‌دار قراردادهای فوتبالی جلوگیری کنند.
