به گزارش تریبون تبریز، واقعیت این است که حدود ۹۰ درصد از خبرنگاران در تبریز و سایر شهرستان‌های استان، حق‌التحریری‌اند. آن‌ها گزارش می‌نویسند، مصاحبه می‌گیرند، نشست پوشش می‌دهند، با بحران‌ها همراه می‌شوند و گاه حتی جانشان را در راه اطلاع‌رسانی به خطر می‌اندازند؛ اما در پایان ماه، مبلغی ناچیز به‌حسابشان واریز می‌شود که با محاسبه نرخ تورم و هزینه‌های زندگی امروز، هیچ نسبتی ندارد.
از همه تلخ‌تر، شکاف عمیق میان مرکز و پیرامون است؛ بسیاری از خبرگزاری‌های بزرگ، صرفاً خبرنگاران ساکن تهران را به رسمیت می‌شناسند.
برای آن‌ها حقوق ثابت، بیمه و گاه حتی تسهیلات رفاهی در نظر گرفته می‌شود، اما همان خبرنگار اگر در تبریز باشد، یا سنندج، یا اهواز، برای همان حجم از فعالیت، تنها یک «خبرنگار آزاد» محسوب می‌شود؛ آزاد از حقوق، آزاد از بیمه، و البته آزاد از آینده‌ای قابل پیش‌بینی.
این تبعیض رسانه‌ای، باید از سوی مسئولان ملی حوزه رسانه جدی گرفته شود. اگر خبرنگار تبریزی یا بیرجندی یا بوشهری، بخشی از پیکره خبری کشور است، باید همان‌قدر محترم و مشمول حقوق باشد که همکارش در پایتخت.
اگر رسانه، ستون چهارم دموکراسی است، نمی‌توان به این ستون با دو نوع آجر نگاه کرد؛ یکی مقاوم و بیمه‌شده در تهران، و دیگری فرسوده و ترک‌خورده در شهرستان‌ها.
تا وقتی خبرنگار حق‌التحریری ما، نگران نان شب خود باشد، چگونه می‌توان از او انتظار داشت که مستقل بنویسد، شجاعانه بپرسد و مسئولانه نقد کند؟
