طرح نجات تبریز؛  فرصتی برای تحول اجتماعی و اقتصادی در بافت فرسوده

به گزارش تریبون تبریز، اجرای موفق آن می‌تواند محلات آسیب‌دیده را به فضاهای امن، سالم و با فرصت‌های اقتصادی قابل توجه تبدیل کند و نقش مهمی در کاهش نابرابری شهری و ارتقای عدالت اجتماعی ایفا نماید.
یکی از مهم‌ترین پیامدهای مثبت این پروژه، توانمندسازی اقتصادی ساکنان است. با بهبود دسترسی‌ها، توسعه شبکه حمل‌ونقل و ارتقای زیرساخت‌ها، فرصت‌های شغلی محلی افزایش می‌یابد و شهروندان می‌توانند از فعالیت‌های اقتصادی شهری، بازارها و خدمات اجتماعی بهره‌مند شوند. به‌علاوه، نوسازی ساختمان‌ها و مقاوم‌سازی منازل، نه تنها امنیت ساکنان را تضمین می‌کند، بلکه ارزش اقتصادی محلات را نیز بالا می‌برد و امکان سرمایه‌گذاری در مناطق بازآفرینی شده فراهم می‌شود.
از بعد اجتماعی، بازآفرینی بافت فرسوده باعث تقویت حس تعلق، بهبود کیفیت زندگی روزمره و کاهش مشکلات اجتماعی می‌شود.
 با اصلاح معابر، ایجاد فضاهای عمومی، توسعه خدمات رفاهی و آموزشی و بهبود دسترسی به امکانات شهری، شهروندان می‌توانند در محیطی امن و سالم زندگی کنند و به تدریج شاهد کاهش حاشیه‌نشینی و بازگشت زندگی به قلب محلات باشند.
در عین حال، پروژه هنوز با نواقصی مواجه است که دسترسی به اهداف پروژه را با مشکلاتی روبرو کرده است.
طرح نجات تبریز اگرچه فرصتی طلایی برای بازآفرینی بافت فرسوده و ساماندهی حاشیه‌نشینی است، اما بی‌توجهی به چالش‌های اساسی آن می‌تواند پیامدهای سنگینی برای شهر به همراه داشته باشد. 
عدم اصلاح مسیرهای دسترسی، نادیده گرفتن اختلاف کد محلات، بی‌توجهی به مقاوم‌سازی، در نهایت منجر به تداوم حاشیه‌نشینی، تعمیق نابرابری‌های شهری، افزایش فقر و بیکاری، گسترش مشکلات ترافیکی و کاهش اعتماد عمومی خواهد شد.
به بیان دیگر، اگر مشکلات این طرح برطرف نگردد، نه تنها فرصت تاریخی بازآفرینی از دست خواهد رفت، بلکه تبریز با مشکلات مضاعفی در حوزه‌های اجتماعی، اقتصادی و ایمنی شهری مواجه می‌شود. 
از همین رو، اجرای دقیق، شفاف و با مشارکت خود مردم، تنها راه تضمین موفقیت این طرح بزرگ و تبدیل آن به الگویی ملی در بازآفرینی شهری است.
 اطلاع‌رسانی شفاف و سهیم کردن  شهروندان در تصمیم‌گیری‌ها می‌تواند اطمینان دهد که پروژه تنها یک اقدام عمرانی نیست، بلکه فرایند بازآفرینی اجتماعی و اقتصادی محلات است.
با رفع مشکلات موجود فعلی،  این طرح می‌تواند الگوی عملی، پایدار و اقتصادی برای سایر شهرهای ایران باشد؛ الگویی که نشان دهد می‌توان با برنامه‌ریزی درست، سرمایه‌گذاری هدفمند، محلات فرسوده را به مناطقی پویا، امن، با فرصت‌های اقتصادی و اجتماعی فعال تبدیل کرد و زندگی هزاران نفر از شهروندان کم‌برخوردار را متحول ساخت.