از سازوکارهای نهادینه کردن عفاف و حجاب در فرزندان، سفارش آنها به این مسئله است. بسیاری از دختران، با وجود روح پاک و معصومانه‌شان، به این دلیل از حجاب فاصله می‌گیرند که در این باره سفارشی از پدر و مادر خویش نمی‌شنوند و آنها را به این مسئله بی‌اعتنا می‌بینند.
این در حالی است که «سخن»، آن هم در ساختار پند و موعظه، از مهم‌ترین عوامل رشد فکری و پرورش روحی فرزندان است؛ به ویژه اگر این دست از سخنان، با یادآوری شخصیت و کرامت شخص مقابل همراه گردد و در حالی که آمیخته با کرامت‌دهی و عزت‌بخشی به اوست، ادا شود، تأثیرش دوچندان خواهد بود؛ شیوه‌ای که شهریار این‌گونه در سفارش به دخترش درباره پاکی و عفاف به کار گرفت:
تو شکوفه بهاری به نهال آدمیت
که شکوه و جلوه‌بخشی به جمال آدمیت
رُخ و زلف آدمیت، زن باحجاب و تقواست
تو بر آن رُخ دلارا خط و خال آدمیت
به کرشمه عفاف و به جمال دانش توست
که خدا کند تجلی به جلال آدمیت
به تن، آب و خاکی اما به صفای گوهر جان
دلِ آبگینه‌بخشی به سفال آدمیت
به خصال علم و ایمان رسد آدمی به جایی
که فرشته رشکش آید به خصال آدمیت
تو که شهرزاد وقتی، به فسانه کن فسونی
که خود اهرمن بخوابد به خیال آدمیت
