حسین رضایی متولد سال ۱۳۶۸ در شهرستان اهر آذربایجان شرقی است، او که عاشق ورزش است از همان سال‌های کودکی در رشته‌های بدمینتون، تنیس‌روی میز، تکواندو، کاراته و… فعالیت داشته است.
حسین رضایی در گفت‌وگو با ایسنا از زندگی پرفراز و نشیب خود سخن به میان آورده و می‌گوید: با ریه ناقص به دنیا آمدم و از همان بچگی تجربه تلخ بستری شدن در بیمارستان‌های مختلف را حس کردم و بیشتر عمرم یک پایم در بیمارستان و دیگری در باشگاه بود.
از دست دادن کلیه‌ها در کودکی
او ادامه می‌دهد: در سن حدود هشت سالگی دچار بیماری کلیوی شدم و از همان سال‌ها دیالیز را آغاز کردم و در شرایطی که وضعیت بدنی نامطلوبی داشتم ورزش را ادامه دادم و توانستم در رقابت‌های تنیس‌روی میز استان مقام دوم را کسب کنم که این عنوان اولین مدال ورزشی‌ام بود.
وی افزود: در نهایت در ۱۱ سالگی عمل پیوند بر روی کلیه‌هایم انجام شد که علی‌رغم افت بدنم، به صورت جدی فعالیت در رشته بدمینتون را آغاز کردم.
رضایی گفت: در نوجوانی و جوانی در اکثر رقابت‌های داخلی بدمینتون شرکت کردم و اکنون هشت سال است که ملی‌پوش این رشته هستم و همه ساله با دستانی پر مسابقات جهانی را ترک می‌کنم.
وی مطرح کرد: اولین مدال طلای بدمینتون برون مرزی ایران را در مسابقات جهانی پیوند اعضا آفریقا جنوبی در سال ۲۰۱۳ به دست آوردم.
او با صدایی بغض آلود خاطره‌ای از زمان دیالیزش را بازگو می‌کند و می‌گوید: در آن زمان پنج کودک بودیم که در شهرستان اهر دیالیز می‌شدیم، من قبل و بعد از بیماری و حتی در حین آن، ورزش را انتخاب کرده بودم و اکنون از سلامتی کامل برخوردارم اما خبرهای خوبی از چهار نفر دیگر نمی‌شنوم چرا که آنها آگاهی کافی نسبت به فواید ورزش نداشتند و از انجام این فعالیت دریغ کردند.
خوان بعدی؛ سرطان!
او می‌گوید: دو هفته بعد از اینکه از مسابقات قهرمانی جهان پیوند اعضا اسپانیا در سال ۲۰۱۷ با کسب عنوان قهرمانی به ایران بازگشتم، علائمی در بدنم مشاهده کردم که طبیعی نبود؛ خونریزی و خستگی؛ که بعد از چند آزمایش متوجه شدم به سرطان بدخیم “لنفوم روده کوچک” دچار شده‌ام.
او ادامه می‌دهد: در حالی که مدال طلای مسابقات جهانی را در دست داشتم با شنیدن این خبر خشکم زد، پزشکان جوابم کردند، آنها می‌گفتند بیش از دوماه دوام نمی‌آورم.
او ابراز کرد: به یاد دارم روز اولی که متوجه موضوع شدم سِرُم را از دستم درآوردم و راهی باشگاه شدم تا اگر قرار باشد دو ماه زندگی کنم این مدت را مشغول بدمینتون باشم، کسی جز خودم و خانواده‌ام از بیماریم خبردار نبود و در دوران درمان هم به ورزش مشغول بودم.
او اشاره می‌کند: برای درمان نه بلکه برای به تاخیر انداختن مرگم، پیشنهاد شیمی‌درمانی دادند، وقت کم برای زندگی، مرا در وضعیت عجیب قرار داده بود.
ورزش مرا از مرگ نجات داد
او درحالی که احساساتی شده، ادامه می‌دهد: بعد از چند جلسه شیمی‌درمانی نتیجه MRI نشان داد که دیگر سرطان ندارم، گویی معجزه شده بود و این موضوع حتی برای خانواده‌ام باور کردنی نبود، ورزشی که به آن عشق می‌ورزیدم کار خودش را کرده بود و من کاملاً بهبود یافتم.
وی اذعان کرد: من تاثیر ورزش را چندین بار در زندگیم لمس کردم و معتقدم ورزش مرا از مرگ نجات داد و تا بتوانم باز هم در میادین جهانی ورزش حاضر شوم.
رضایی گفت: درست بعد از یک ونیم سال مدال نقره مسابقات قهرمانی جهان پیونداعضا را در سال ۲۰۱۹، کسب کردم و راهی مطب پزشکی شدم که به من گفته بود بیش از دو ماه دوام نمی‌آورم، او غافلگیر شده بود و باورش نمی‌شد که زنده‌ام.
اکنون، رضایی چهار مدال طلا و یک نقره را از مسابقات قهرمانی پیونداعضا جهان کسب کرده است.
دغدغه‌ی اصلی من نگهداشتن هوای همتایانم است
رضایی تشریح کرد: بیماران خاص نباید از جامعه فاصله داشته باشند، نباید آنها را با لفظ بیمار خطاب کنیم و می‌توانیم به جای آن از اصطلاح “افراد دارای مشکلات جسمانی” استفاده کنیم و سعی کنیم این افراد را از راه‌های مختلف به جامعه سوق دهیم، مطمئن باشید این افراد توانمندی‌های بسیاری دارند که می‌توانند با حضور در جامعه علاوه بر نجات زندگی خود و رسیدن به سلامتی کامل، نقش مثبتی را ایفا کنند.
وی افزود: اکنون اصلی‌ترین دغدغه‌ام سوق دادن افراد مبتلا به بیماری‌های خاص، خصوصاً افرادی مثل خودم به ورزش است که تمام سعی‌ام را می‌کنم، این کار را در سمت دبیر هیات ورزش پیوند اعضا و بیماران خاص انجام دهم که در اخیراً اقدامات بسیاری در خصوص این بحث در هیات ورزش پیونداعضا انجام شده است.
فوتبالی نیستم!
رضایی در پاسخ به این سوال که آیا به فوتبال علاقه‌مند است یا خیر؟ گفت: از اول راکتی هستم، کم و بیش فوتبال را هم دنبال می‌کنم اما فوتبالی نیستم.
بدمینتون شطرنج متحرک است!
وی در پاسخ به این سوال که از نظر وی وجه تمایز بدمینتون با دیگر رشته‌های ورزشی چیست؟ متذکر شد: بدمینتون مانند یک شطرنج متحرک است، شما در این ورزش در کم‌ترین زمان بیشترین کالری ممکن را می‌سوزانید و همزمان ذهن شما درگیر است که به‌نظرم کم‌تر رشته ورزشی بدین گونه است.
وی ادامه داد: لازم است مسئولان هم همکاری کنند و این فرهنگ که ورزش برای همه است در جامعه جامعه جا بیافتد و این موضوع نیز روشن شود که افراد دارای مشکلات و ناتوانایی‌های جسمانی نیز می‌توانند ورزش کنند.
وی گفت: من تاثیر ورزش را چندین بار در زندگیم لمس کردم و معتقدم تمام افراد نیازمند ورزش هستند و این امر برای جامعه ما و بیماران خاص حیاتی است.
رضایی خاطرنشان کرد: من قبل‌تر فکر می‌کردم که ورزش مبتلایان بیماری‌های خاص تنها در جامعه جا نیفتاده است، اما رفته رفته متوجه شدم حتی مسئولین ما با این موضوع غریبه هستند که باید این موضوع اصلاح شود.
