روز پزشک؛ سرمایه‌های انسانی در خطر فرسودگی و مهاجرت

به گزارش تریبون تبریز، روز پزشک، در تقویم ایران، نماد تقدیر از فرزندان این سرزمین است؛ همان‌هایی که در روزهای تاریک کرونا، بی‌هیچ چشمداشتی جان بر کف نهادند و امید را زنده کردند. اما تلخ است که در روزگار کنونی، آنان بیش از همیشه احساس بی‌پناهی می‌کنند؛ سیاست‌های غلط بهداشت و درمان، هم پزشک را خسته کرده و هم بیمار را ناراضی.
تعرفه‌های غیرواقعی، کیفیت خدمات را کاهش داده و زمینه‌ساز پدیده شوم «زیرمیزی» شده است؛ رفتاری که نه برای بیمار آرامش‌بخش است و نه برای پزشک مایه افتخار. در این میان، وجود درصد اندکی از پزشکان با درآمدهای نجومی، تصویر نادرستی از کل جامعه پزشکی ساخته و رسانه‌های جمعی، به‌ویژه صداوسیما، با بزرگ‌نمایی این تصویر، بر شکاف میان جامعه و پزشکان دامن زده‌اند.
از سوی دیگر، کنار گذاشته شدن پزشکان عمومی به دلیل اجرانشدن طرح پزشک خانواده، به معنای آسیب جدی به بنیان نظام سلامت کشور است. اجرای این طرح و رساندن درآمد پزشکان عمومی به سطح استانداردهای بین‌المللی، ضرورتی فوری است.
وضعیت رزیدنت‌ها نیز به تراژدی بدل شده است. فشارهای طاقت‌فرسای کاری و تحصیلی، به‌گونه‌ای است که طبق آمارهای غیررسمی، هر هفته یک رزیدنت به دلیل فشار روانی و اجتماعی دست به خودکشی می‌زند. آیا این بهای پرورش پزشکان آینده ایران است؟
به همه این‌ها باید موج مهاجرت پزشکان را افزود؛ روندی که امروز به یکی از جدی‌ترین تهدیدها برای نظام سلامت تبدیل شده است. کشوری که میلیون‌ها تومان برای آموزش هر پزشک هزینه می‌کند، حالا شاهد است که فرزندانش بار سفر می‌بندند و در خدمت ملت‌های دیگر قرار می‌گیرند. این روند، به معنای هدررفت سرمایه‌های عظیم انسانی و تضعیف آینده سلامت ایران است.
راه‌حل‌ها روشن‌اند: افزایش اختیارات سازمان نظام پزشکی در حمایت صنفی و تعیین تعرفه‌ها، افزایش سهم بیمه‌های درمانی، قطع رابطه مستقیم مالی پزشک و بیمار، و پایان دادن به ناکارآمدی و فساد در سازمان‌های بیمه‌گر که به حیاط خلوت سیاسیون تبدیل شده‌اند. همچنین ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی باید بر اساس نیاز واقعی کشور تنظیم شود، نه بر اساس تصمیم‌های مقطعی و سیاسی.
«روز پزشک» نباید تنها به نام‌گذاری در تقویم خلاصه شود. این روز باید فرصتی باشد برای بازاندیشی جدی در سیاست‌های سلامت و شنیدن صدای خاموش قشری که با وجود همه فشارها، همچنان سلامت جامعه را پاس می‌دارند. اگر امروز صدای پزشکان شنیده نشود، فردا نه تنها پزشکان، که بیماران و کل جامعه بازنده خواهند بود.