به گزارش تریبون تبریز زمانی که ثبت احوال شروع به اجرای صدور سجل برای افراد می‌کرد، ماموران طرح مربوطه، فامیلی “برق لامع” را به پدر خانواده پیشنهاد می‌کنند که پذیرفته می شود.
دو برادر بزرگتر شاگرد فرش بافی بودند. برادر سوم در یک کارخانه پارچه بافی که مهندس ارشد آلمانی داشت مشغول به کار بود. این برادر ادعا می کند که قادر است دستگاه‌های مذکور را ساخته و پارچه ببافد و همین طور هم می شود.
پس از اینکه معلوم می شود این برادر با استفاده از آشنایی با دستگاه ها و علم بافت، توانسته پارچه تولید کرده و به بازار بدهد اخراج می شود و این نقطه آغازین استقلال این چهار برادر بودند.
شروع کار از بافت پارچه بود و پس از آن بافت حوله مطرح شد که هنوز کسی با آن آشنایی نداشت. منشاء این ایده از مسافرت به ترکیه و کشورهای عربی حاصل شد.
روشی که در ابتدا با آن پارچه را به حوله تبدیل می کردند بسیار ابتدایی و ناکارآمد بود که بعدها روش درست آنرا یاد گرفته و اجرا کردند.
ابتکار برای تولید آپ ژاول
مشکل بعدی آبگیر شدن حوله ها و بعد از آن سفیدگری و همچنین رنگرزی بود که این فنون را از صنایع بهشهر یاد گرفته و سپس با گذراندن دوره هایی در آلمان آن را کامل نمودند. در این بین جنگ جهانی دوم و عدم واردات آب ژاول از روسیه (که جزو ملزومات سفیدگری حوله بود) باعث شد که برادران برق لامع دست به ابتکار زده با ساخت تجهیزات مورد نیاز و حمل سنگ نمک از معدن به کارخانه آب ژاول تولید نمایند.
فردی بنام مرحوم سیاوشی در این بین به آنان کمک می کرد تا خودشان بتوانند الکترولیز را انجام دهند. در دهه ۴۰ شمسی نسل دوم خانواده برق لامع به اروپا سفر کرده و تکنیک های جدید چاپ و بافت را آموخته و پدران خود را متقاعد کردند که ماشین آلات را از حالت دستی خارج کرده و با تکنولوژی جدید برقی راه اندازی نمایند که این کار به سرعت انجام شد. بدین ترتیب با نیروی کارکمتر تولید چند برابر شد.
در این حین و همگام با رشد اقتصادی ایران، جهش بزرگی در امر تولید اتفاق افتاده و به سرعت دستگاه هایی با تکنولوژی به روز وارد شده و کیفیت کار افزایش بیشتری یافت. تولید با ۶۳ دستگاه به روز دنیا به رقم ۳۳۰۰ کیلو در روز رسید، رکوردی که هنوز هم درصنعت حوله بافی ایران قادر به دستیابی نیست.
صادرات حوله در زمانی که صادرات معنی نداشت
حال دیگر این حوله ها را با نام فامیل صاحبان کارخانه می شناختند یعنی حوله “برق لامع” در زمانی که صادرات در ایران یک شوخی بود محصولات کارخانه حوله برق لامع تبریز به کشورهای عربی و اروپایی صادر می شد و نیز مقدمات احداث یک کارخانه بزرگ دیگر با ۲۰۰ دستگاه بافت فراهم گردید. کارخانه ای که آب مصرفی خود را تصفیه کرده و مجددا استفاده نماید.
این کارخانه به دلیل تحولات سال ۵۷ هرگز وارد نگردید و کارخانه اصلی نیز در سال ۵۹ سلب مالکیت شده و تحت پوشش بنیاد مستضعفان قرار می گیرد و در سال ۸۱ نیز تعطیل می شود ولی سه کارخانه دیگر توسط نسل دوم در شهرهای تبریز، رشت و قزوین احداث می گردد که هرکدام توسط افراد مختلف خانواده اداره می شود.
برند برق لامع در سال ۶۳ توسط فردی سود جو به ثبت رسیده و تا سال ۸۷ استفاده شد که این موضوع زمینه سوء استفاده از این برند توسط افرادی که نام فامیل متفاوت دارند را فراهم نمود و پس از پیگیری های عدیده سرانجام در سال ۸۷ با رای دادگاه به صاحبان اصلی آن عودت شد.
هم اکنون این برند در دست صاحبان اصلی آن بوده و حوله هایی با کیفیت بسیار بالا به این نام تولید و به بازار عرضه می شود.
