بنا بر اساسنامه این تشکل غیردولتی، همه فعالیت‌های انجمن دانش آموختگان دبیرستان فردوسی تبریز، غیرسیاسی، غیرانتفاعی و غیر دولتی بوده و با رعایت کامل قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران خواهد بود.
اهداف تاسیس این انجمن، ارتباط دانش آموختگان، فارغ التحصیلان و علاقمندان دبیرستان فردوسی با همدیگر و اجرای برنامه‌های مربوط به بزرگداشت بزرگان دبیرستان فردوسی در حوزه‌های فرهنگی، اجتماعی، عمرانی و ارتقای سطح دانش و فناوری آنان می‌باشد.
ارکان انجمن دانش آمختگان دبیرستان فردوسی تبریز، عبارت از مجمع عمومی، هیئت مدیره و بازرس است.
هیئت مدیره انجمن برای مدت ۲ سال انتخاب خواهند شد، اما انتخاب مجدد اعضای هیئت مدیره برای دوره‌های بعدی بلامانع است.
دبیرستان فردوسی تبریز به عنوان دومین دبیرستان قدیمی ایران پس از دبیرستان معروف البرز تهران به عنوان میراث فرهنگی و آموزشی ماندگار قدیمی مخزن خاطرات کهن با تاریخ کشور و تبریز عجین شده است.
مدرسه فردوسی تبریز، تنها مدرسه ایرانی است که شانه به شانه با دبیرستان البرز تهران رقابت می کرد و اگر البرز هر سال از ۱۰ نفر ۹ نفر قبولی در آزمون ورودی دانشگاه ها می داد، فردوسی نیز همین تعداد و یا دستکم هشت نفر از هر ۱۰ نفر پذیرفته شده در دانشگاه ها داشت.
دبیرستان فردوسی تبریز که بسیاری از درس خواندگان و مدرسان دوره نخستین آن در دهه دوم قرن گذشته شمسی در زمره استادان بنام و خوشنام دانشگاه تهران درآمدند، به دلیل سطح دانش و معلومات معلمان و شاگردان آن بیشتر در حد یک دانشگاه در چشم بزرگان آن دوره مطرح بوده تا به عنوان مدرسه به آن مفهومی که در اذهان است.
در گذشته، دبیرستان فردوسی امروزی نه تنها یکی از بهترین مدارس سراسر ایران محسوب می شد، بلکه به شکلی غیررسمی، محلی برای تربیت نسل آینده معلمان موفق تبریزی نیز به شمار می رفت؛ به این معنا که مرحوم محمدعلی خان تربیت که مدیریت فرهنگ آذربایجان در فاصله سال های ۱۳۰۰ تا ۱۳۰۴ را به عهده داشت، در این ایام، برای نظم بخشیدن به کار معلمان که بدون داشتن شرایط لازم، به تدریس می‌پرداختند مدرسان را موظف کرد در کلاسهای شبانهای که در مدرسه متوسطه برپا می‌شد شرکت کرده، پس از موفقیت در امتحانات به شغل معلمی بپردازند.
در این کلاسها علاوه بر علوم مقدماتی و ادبیات، اصول تدریس توسط کسانی چون ابوالقاسم فیوضات -موسس نخستین کودکستان در کشور- آموزش داده می شد.
از معلم های دبیرستان فردوسی در سال های اولیه می توان به ابوالقاسم فیوضات -ریاضی-، باقر طلیعه -عربی-، علیخان ادیب خلوت آشتیانی -فارسی و تاریخ-، صالح خان ادهم -حقوق و تعلیمات مدنی-، علی مجیر مولوی -شیمی- اشاره کرد.
کتابخانه دبیرستان فردوسی از همان نخستین سال های راه اندازی آن، مرجع خوب و ارزشمندی برای کسانی شد که هر یک در سال های بعد به سان ستاره ای درخشان در آسمان ادبیات ، تاریخ ، فرهنگ و علوم مختلف ایران درخشیدند.
تعداد مجموعه کتب این کتابخانه در سال ۱۳۴۸، حدود هشت هزار و ۱۰۰ جلد بود و از همین جا می توان پی برد که از آغاز فعالیت کتابخانه دبیرستان فردوسی در سال ۱۳۳۷ ق. تا سال مورد اشاره به طور متوسط سالانه حدود ۵۰۰ جلد کتاب بر شمار کتاب های آن افزوده شده است و در تاریخ مذکور کتابخانه دبیرستان فردوسی یکی از کتابخانه های کم مانند آموزشگاهی در سراسر ایران محسوب می شد.
دبیرستان فردوسی تبریز در سال ۱۲۹۵ شمسی تاسیس و به شماره ۶۱۷۵ در فهرست آثار ملی کشور ثبت شده است.
