” جنگ هفتاد و ملت همه را عذر بنه ———–چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند “
هدف پرداختن به فلسفه نیست قصد توجه دادن به فلسفه رنجها و هرمانها و ناکامی هاست که جامعه مان را در قیل و قال فرعییات درگیر خود کرده است و لذا ضروری مینماید گاهی خود را در معرض پرسشهای اینچنینی قرار دهیم
هدف و آرمان زندگی انسان چه باید باشد ؟ رسالت ادیان چیست؟
آماج حرکت های اصلاحات اجتماعی و انقلابهای صده اخیر کشور خصوصا انقلاب ۱۳۵۷ چی بود؟
نهادها و سازمانها وادارات برای چه منظوری و ایفای چه رسالت و وظیفه ای شکل گرفته اند؟
نهادها و تشکلات مردمی برای برآوردن چه هدف و وظیفه و انتظاری تشکیل شده است؟
با غفلت از طرح و پردازش اینها نه تنها قدمی در راستای هدف و حل معضل برداشته نمیشود بلکه با انحراف یا انسداد مسیر گره ای بر گره های ناگشوده افزوده میشود و زندگی و بستر جامعه را برای همه غیر قابل تحمل می نماید.
واقعیت اینست در جوامع ما انسان امروزی زندگی نمیکند، حرکتهای اصلاحی و انقلابی اجتماعی ابتر میگردد ادارات و سازمانها به جای خدمت به مردم و ایجاد بستر توسعه حداکثر به خودگردانی مشغولند نهادهای مردمی به جای تسهیل زندگی مردم و مرهم اعضاء در خدمت به امیال مادی و معنوی و نفسانی عده ای به مایه دردسر و حتی معضل اعضاء تبدیل شده اند.
البته در اصل این رنج و هرمان نه تنها زندگی و لحظات مظلومین را به یغما میبرد بلکه دامن ظالمان و بانیان را نیز گرفته و آرامش و آسایش آنها را نیز بر باد میدهد. شعر سعدی اشاره صرف به انصاف وعواطف انسانی نیست بلکه توجه به قاعده اجتناب ناپذیر است:
” بنی آدم اعضای یک پیکرند * که در آفرینش ز یک گوهرند –——— چو عضوی بدرد آورد روزگار* دگر عضوها را نماند قرار”
تعجب برانگیزانسانهائی است که از قانون گریزی، عدم حسابدهی، تخلف، عدم شفافیت و انصاف متصدیان بالاتر گلایه دارند در جای دون و کوچکی مورد اختیارشان بدتر میکنند و عرصه را بر منتقدان و پرسشگران تنگ و با دسیسه ترور شخصیتی طرح میکنند
بشر از گذشته و آینده خود مینالد در حالی حال خود را فراموش کرده است از دیگرانی که عرصه زندگی را برایش تنگ کرده اند مینالد در حالیکه خود با زیاده خواهی و خودبینی و تکبر، زندگی را برخود و دیگران تنگ آرامش و آسایش را از دیگران سلب مینماید
جامعه ما با مصلحان دیروز وامروزش که داشت و نداشت خودشان را در طبق اخلاص برای خدمت جامعه نهادند چه کرده است؟ از میرزا حسن رشدیه، ستارخان، امیرکبیر گرفته، تا مصلحان مخلص فعلی، که نان ومعاش‌شان را به راه‌شان گره نزده اند؟
ادارات، نهادها، سازمانهای دولتی، خصولتی چقدر درمسیر اهداف تشکیل و رسالت ترسیمی شان طی طریق میکنند، بنیاد مستضعان و جانبازان، بنیاد شهید، کمیته امداد، و . . . چقدر بانی رهائی مستضعفان از استضعاف مرهم درد جانبازان و خانواده و رسالت شهداء و امداد از مستمندان و عامل رهائی و کاهش استمدادگران بوده است؟ چقدر سازمان آب و برق و راه و مسکن و کار و تجارت و معدن و صنعت، مدیریت و برنامه ریزی در ایجاد تعادل و رفع نیاز و دغدغه جامعه از موضوع آب و برق و راه و مسکن وکار و تجارت و معدن و صنعت و مدیریت و برنامه ریزی موثر و راه گشا بوده اند؟
چقدر تشکلات مردم نهاد در موضوعات اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و اقتصادی دقیق هدفگذاری گردیده و در عمل پایبند هدف مانده اند و یا اغلب همین تشکلات معضلی بر معضلات زندگی و جامعه ما افزوده اند؟ این نهادهای مدنی مردم نهاد خودشان چقدر عامل به دموکراسی، برنامه ریزی و شفافیت، تعامل، تسامح جمعی هستند؟ متاسفانه به وضوح قابل مشاهده است همه گلایه های مردم از دولتمردان در این نهدهای مردمی به شکل برهنه تری ازبی قانونی، عدم شفافیت مالی وکاری، تخلفات مختلف را به اعضا، تحمیل وعلاقه مندان و باورمندان را نسبت به هر گونه اصلاح ناامید میکند بارزترین نهاد مدنی مردمی هئیت مدیره های آپارتمانهائی است که ساکن هستیم
آنچه حال در تمامی حرکات و سکنات فردی و نهادهای اجتماعی و دولتی جامعه قابل مشاهده است مشغول شدن به ابزار و زیبائیها و یا کاستی ها و مراحل مسیر آنهم شاید در مسیر درست و یا غلط میباشد قطعا نه از هدف و نه از ارزشها و نه از فلسفه جمع و فعالیت اصلا خبری نیست و متاسفانه همه در هر سطحی و هر وزنی به جای عمل، کارشناسی میکنیم و عمل را از دیگران متوقع هستیم.
نهایتا باید گفت برای داشتن جامعه بشری و کشور و شهری مناسب زندگی، ضروری است و باید طرح نو در اندازیم و به قول تورقوت اوززال “اصلاح را در همه جوانب زندگی و جامعه از امروز و از خودمان و در راستای هدف درست و با حفظ ارزشهایمان شروع کنیم چرا که شرایط جامعه برآیند حرکت مثبت و منفی تک تک آحاد جامعه در مرحله اول وسازمانها و نهادهای مردمی و دولتی درمرحله بعد است.”
به امید آنروز- فعال اجتماعی جواد نیکبخت
